samotności

samotności

Nic mnie tak nie przeraża jak konie. Naprawdę, one są straszne. Nie mogę się zmusić, by do nich podejść, a co dopiero by na nich JEŹDZIĆ.

Z dziewięć lat temu, byłem z kolegą i jego mamą u Pana X, który miał sporą hodowlę koni. Trochę nam się nudziło i jak to dzieci z podstawówki nie mogliśmy usiedzieć na miejscu. Jego mama była zajęta rozmową z Panem X, a my postanowiliśmy rozejrzeć się po okolicy.

Tak wyszło, że weszlismy, nie pamiętam nawet w jaki sposób, na koński wybieg. Wydawał się pusty więc chcieliśmy się przejść, gdy nagle w oddali pojawiło się pięć koni (to był bardzo duży wybieg).

Pięć wielkich koni zaczęło biec w naszą stronę. Oczywiście zaczęliśmy uciekać drąc się wniebogłosy. Jedynym sposobem na wydostanie się było przeskoczenie ogrodzenia. Tylko że było to ogrodzenie pod napięciem. Więc parę razy "popieścił" mnie prąd.

Nigdy nie zapomnę tej wściekłości w oczach koni i myśli, że chciały nas rozdeptać.

Nic mnie tak nie przeraża jak konie. Naprawdę, one są straszne. Nie mogę się zmusić, by do nich podejść, a co dopiero by na nich JEŹDZIĆ.

Z dziewięć lat temu, byłem z kolegą i jego mamą u Pana X, który miał sporą hodowlę koni. Trochę nam się nudziło i jak to dzieci z podstawówki nie mogliśmy usiedzieć na miejscu. Jego mama była zajęta rozmową z Panem X, a my postanowiliśmy...

Najbardziej boję się śmierci moich bliskich. Czasami gdy wieczorem się przebudzę i najdzie mnie myśl, że kiedyś nastanie dzień, że ktoś z nich umrze. Robię się sztywna ze strachu, oblewa mnie zimny pot i czuję , że serce bije mi jak szalone...

Najbardziej boję się śmierci moich bliskich. Czasami gdy wieczorem się przebudzę i najdzie mnie myśl, że kiedyś nastanie dzień, że ktoś z nich umrze. Robię się sztywna ze strachu, oblewa mnie zimny pot i czuję , że serce bije mi jak szalone...

Boję się że umrę śmiercią głodową bo wszystkie pieniądze wydaje na książki.

Boję się że umrę śmiercią głodową bo wszystkie pieniądze wydaje na książki.

Boję się tego, że będę się musiała bać. Boję się klownów i gryzoni, wszystkiego co zbyt szybkie albo za wolne. Boję się cieni własnych i innych, które przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Boję się jutra, ale tylko czasem. Tylko wtedy się boje gdy dzisiaj jest mało optymistyczne. A tak poza tym nie boję się już niczego i lubię się bać wbrew pozorom.
Spoglądając w lustro dostrzegam swoją małą, pokryta piegami twarz. Kim bym była gdyby pewność siebie, lekkość i optymizm zawładnęły moim życiem? Nikim godnym uwagi. Trzeba się bać bo strach stwarza możliwości i napędza do działania.

Boję się tego, że będę się musiała bać. Boję się klownów i gryzoni, wszystkiego co zbyt szybkie albo za wolne. Boję się cieni własnych i innych, które przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Boję się jutra, ale tylko czasem. Tylko wtedy się boje gdy dzisiaj jest mało optymistyczne. A tak poza tym nie boję się już niczego i lubię się bać wbrew pozorom.
Spoglądając w lustro...

Tego to jest od groma i ciut ciut. Zacznijmy od tych najbardziej dziwnych i nieuzasadnionych. Boję się pająków, chociaż wiem, że nie są mi zrobić nic złego (przynajmniej w Polsce). Boję się ciemności, a raczej tego co moja wyobraźnia myśli, że może w ciemnościach być, do tego stopnia, że o wyjściu bez światła do toalety mogę jedynie pomarzyć.Przyszłość napawa mnie lękiem, już nie chodzi o wojnę, apokalipsę zombi czy sprawdzian z matmy, ale o to, że przyszłość to idealna zagadka, chociaż wiedząc niektóre rzeczy możemy się domyślać, to nie wiemy wszystkich, więc domysły często okazują się błędne.

Tego to jest od groma i ciut ciut. Zacznijmy od tych najbardziej dziwnych i nieuzasadnionych. Boję się pająków, chociaż wiem, że nie są mi zrobić nic złego (przynajmniej w Polsce). Boję się ciemności, a raczej tego co moja wyobraźnia myśli, że może w ciemnościach być, do tego stopnia, że o wyjściu bez światła do toalety mogę jedynie pomarzyć.Przyszłość napawa mnie lękiem,...

Czy się boję? O tak i nawet bardzo! Boję się jego śliskiego ciała, że być może mimochodem, tak zupełnie przez przypadek muśnie moją dłoń. Ja poczuję wtedy nieprzyjemny chłód, obmierzłą wilgoć, a z piersi mej wydobędzie się zduszony krzyk…
Czego się jeszcze boję? Boję się jego otwartych ust, zbielałych warg, pozbawionych choćby grama koloru. Ogarnia mnie strach na myśl, że mogłyby one choć na moment dotknąć mojego palca. A stałoby się tak, wiem to na pewno, wystarczyłby jedynie moment nieuwagi…
Co jeszcze przyprawia mnie o lęk? Jego oczy, wytrzeszczone i martwe, wpatrzone we mnie zawsze. Bez znaczenia z której strony stanę, odnajdą mnie bez problemu, aby mierzyć pozbawionym emocji wzrokiem…
Tym razem znów dam za wygraną. Ręce zaczynają drżeć, a nóż wypada z dłoni… . Ja po prostu nie…, nie dam rady… W ŻYCIU NIE OPRAWIĘ PSTRĄGA!!!

Czy się boję? O tak i nawet bardzo! Boję się jego śliskiego ciała, że być może mimochodem, tak zupełnie przez przypadek muśnie moją dłoń. Ja poczuję wtedy nieprzyjemny chłód, obmierzłą wilgoć, a z piersi mej wydobędzie się zduszony krzyk…
Czego się jeszcze boję? Boję się jego otwartych ust, zbielałych warg, pozbawionych choćby grama koloru. Ogarnia mnie strach na myśl, że...

Jeśli chodzi o fobię, to tak, mam jedną i nie mam pojęcia skąd się u mnie wzięła. Od dziecka panicznie i przeraźliwie boję się PAJĄKÓW! Jednak nie wszystkich. Niepokój i gęsią skórkę wywołują we mnie jedynie te większe okazy, o grubym, ciemnym i owłosionym odwłoku. Co więcej mimo, że się ich boję, bardzo mnie fascynują i lubię zgłębiać tajniki pajęczego życia.

Jeśli chodzi o strach ujęty od tej głębszej, życiowej strony, boję się, że umrę nie wykorzystując do końca danego mi życia. Nie boję się śmierci, boję się tego, że przed jej nadejściem spojrzę wstecz i będę żałowała, że nie żyłam bardziej, że nie realizowałam marzeń, że nie sięgałam po więcej. Boję się zmarnowanego i szarego życia, gdy będzie już za późno by cokolwiek zmienić.

Jeśli chodzi o fobię, to tak, mam jedną i nie mam pojęcia skąd się u mnie wzięła. Od dziecka panicznie i przeraźliwie boję się PAJĄKÓW! Jednak nie wszystkich. Niepokój i gęsią skórkę wywołują we mnie jedynie te większe okazy, o grubym, ciemnym i owłosionym odwłoku. Co więcej mimo, że się ich boję, bardzo mnie fascynują i lubię zgłębiać tajniki pajęczego życia.

Jeśli...

Jakoś tak wyszło, że gdy byłam mała bardzo się poparzyłam. Do dziś mam bliznę na brzuchu. I właśnie to wydarzenie było punktem w moim życiu, od którego boję się ognia. Jednocześnie mnie on fascynuje i przeraża. Uwielbiam patrzeć, jak drewno pali się w kominku, ale sama nie dołożę nowych polan. Ba, sama nawet nie zbliżę się do kominka na bliżej niż metr. Jednak ogień i tak mnie w jakimś stopniu przyciąga. W każdym razie, ludzie dookoła mnie zaakceptowali moją dziwną paranoję oraz dostawanie spazmów, gdy zapalają papierosa obok mojej osoby. Czasami trochę się z tego podśmiewają, bo zwykłą sytuację mogę obrócić w prawdziwy hit kabaretowy. Przykład? Zgadnijcie, kto zapalał świeczki podczas wizyty księdza ,,po kolędzie". Podpowiedź: nie, nie byłam to ja. Poprosiłam księdza, o to, żeby odpalił świeczunie, bo ja się boję. No cóż, o ile nie zapamięta mnie z powodu jakiegoś wyjątkowego udzielania się duchowego, to przynajmniej moja fobia zapadnie mu w pamięć ;)

Jakoś tak wyszło, że gdy byłam mała bardzo się poparzyłam. Do dziś mam bliznę na brzuchu. I właśnie to wydarzenie było punktem w moim życiu, od którego boję się ognia. Jednocześnie mnie on fascynuje i przeraża. Uwielbiam patrzeć, jak drewno pali się w kominku, ale sama nie dołożę nowych polan. Ba, sama nawet nie zbliżę się do kominka na bliżej niż metr. Jednak ogień i tak...